Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό πράγμα που σημαίνει ότι επιθυμεί αλλά και προσπαθεί να περιτριγυρίζεται από άτομα που αγαπάει και τον αγαπούν πραγματικά. Από ανθρώπους που τον καταλαβαίνουν, τον βοηθούν αλλά και απολαμβάνουν να περνούν πολλές ώρες μαζί του.

Έρχονται όμως μέρες ή ώρες μέσα στην ημέρα που νιώθει την ανάγκη να μείνει μόνος του, μόνο αυτός και ο εαυτός του. Είναι εκείνες οι στιγμές που απλά θέλει να ξαπλώσει στο κρεβάτι και να κοιτάει το ταβάνι χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, θέλει να κάτσει στο καναπέ και να δει τη αγαπημένη του ταινία συνοδευόμενη από ποπ-κορν ή να απολαύσει μια βόλτα στην θάλασσα συλλογιζόμενος όχι μόνο αυτά που έχει καταφέρει στην ζωή του αλλά και γι’ αυτά που προσπάθησε και δεν κατάφερε να κάνει πραγματικότητα. Να θυμηθεί μια παλιά αγάπη, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα ή μια φιλία που για κάποιο λόγο δεν κράτησε όσο και αν προσπάθησε. Είναι οι στιγμές αυτές που ο άνθρωπος θέλει να κλάψει, να βγάλει από μέσα του όλα αυτά που κρατάει τόσο καιρό, όλα αυτά που τον στεναχωρούν τον πιέζουν, τον βαραίνουν και να νιώσει ξανά ελεύθερος.

Οι ώρες αυτές που περνάει ο άνθρωπος με τον εαυτό του είναι ανεκτίμητες και για κάποιο παράξενο λόγο αρκετά θαυματουργές, καθώς όχι μόνο  τον βοηθούν να γεμίσει τις μπαταρίες του αλλά και να πάρει δύναμη να συνεχίσει τη ζωή του. Σε καμία περίπτωση λοιπόν , δεν είναι μοναχικό ή αξιολύπητο να θέλει κάποιος να περνάει χρόνο μόνος  του και να μην θέλει να μιλήσει σε κανέναν και για τίποτα. Όμως όλα θα ήταν εντελώς διαφορετικά αν ο καθένας αγαπούσε  πραγματικά τον εαυτό του και έβρισκε έστω και πέντε λεπτά από το χρόνο του για να τον αφιερώσει σε αυτόν. Και όλα αυτά γιατί ο εαυτός του καθενός είναι η καλύτερη παρέα.