Μήπως έχετε παρακολουθήσει ποτέ την έκσταση στα μάτια των μωρών παιδιών όταν μουτζουρώνουν με χρώματα το χαρτί; Η την χαρά στο πρόσωπο τους όταν λικνίζουν το κορμάκι τους σε κάθε είδους μελωδίας; Μικροί καλλιτέχνες(!) αυτό είναι. Τι τους κάναμε όμως αυτούς τους μικρούς καλλιτέχνες που όλοι ήμασταν κάποτε; Μα τους θυσιάσαμε φυσικά στο βωμό του χρήματος και της «προόδου». Άλλωστε η τέχνη είναι παιδιάστικη και δεν χωράει στον κόσμο των υποχρεώσεων(;)

     Αυτά πιστεύουμε όταν δε γνωρίζουμε και δε διδάσκουμε τι είναι «τέχνη». Τέχνη είναι κάτι σχετικό, δεν επιδέχεται ακριβή ορισμό ή μάλλον οι ορισμοί της είναι δεκάδες. Κάποιοι λένε ότι η τέχνη είναι «η έκφραση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου μέσω του ωραίου». Τι είναι όμως το ωραίο, αφού δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις για το τι θεωρείται όμορφο και τι όχι, αφού η ομορφιά δεν είναι αντικειμενική; Στην πραγματικότητα τέχνη είναι τα πάντα! Το θέμα είναι αν διαθέτουμε την οξυδέρκεια να για να αντιληφθούμε τη τέχνη που πλαισιώνει τον κόσμο μας. Ας φανταστούμε την οξυδέρκεια αυτή ως μία επιπλέον αίσθηση (πέρα από τις γενικά αποδεκτές  5 αισθήσεις), την αίσθηση που μας δίνει την ικανότητα να συλλάβουμε μία ιδέα, να την αναδημιουργήσουμε στη φαντασία μας και εν τέλει να την αποδώσουμε συμβολικά. Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με αυτήν την ικανότητα και μάλιστα εξαιτίας αυτού διαφοροποιείται και από τα άλλα νεογνά του ζωικού βασιλείου. Έτσι λοιπόν σκοπός της τέχνης είναι να τονίσει όψεις της πραγματικότητας που είναι αντικειμενικά όμορφες, όπως το ηλιοβασίλεμα, η φύση, ο έρωτας, ή να φωτίζει τα όσα ήδη υπάρχουν προικίζοντας τα με συναίσθημα.

     Ό,τι και αν είναι όμως αυτή η τέχνη, εγώ δεν τη χρειάζομαι! Άλλωστε η τέχνη δε κερδίζει το ψωμί μου άρα είναι άχρηστη(!). Δυστυχώς έτσι σκέφτεται ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων του σύγχρονου κόσμου. Ο παιδικός καλλιτέχνης μας εγκατέλειψε όχι επειδή «ωριμάσαμε» αλλά επειδή τον εξοστρακίσαμε. Ξαφνικά απ’αρνηθήκαμε την φαντασία μας και μαζί απ’αρνηθήκαμε και εκείνον. Και αν νομίζουμε ότι η απώλεια αυτή δεν έχει αντίκτυπο στις ζωές μας κάνουμε ένα τεράστιο λάθος. Η τέχνη είναι σημαντική! Είναι σημαντική γιατί σήμερα περισσότερο από ποτέ έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε άνθρωποι. Να νιώσουμε αυτήν την συναισθηματική ανάταση, την πνευματική εξύψωση και την αισθητική συγκίνηση. Όσο και αν παλεύουμε να το αρνηθούμε η τέχνη δημιουργεί ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα γαλήνης και χαράς, αρμονίας και κατανόησης, βοηθάει τον άνθρωπο να απαλλαγεί από ασχήμιες και μικρότητες στις οποίες είναι προσκολλημένος, αλλά και να απεγκλωβιστεί από τη ματαιοδοξία και από τους άσκοπους στόχους. Δες την τέχνη ως έναν τρόπο να καλλιεργήσεις τις αισθήσεις και την οξυδέρκεια σου! Διότι η τέχνη εθίζει στη γόνιμη αμφιβολία στην απεριόριστη σκέψη και προετοιμάζει να τον άνθρωπο να δεχθεί καινούργιες πρωτοπόρες ιδέες.

     Η τέχνη, εν κατακλείδι, είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας και την χρειαζόμαστε για να νιώσουμε ολόκληροι. Ρούφηξε λοιπόν την τέχνη γύρω δες την αδικία στο θάνατο, στο πόλεμο, στη πείνα και νιώσε άνθρωπος, δες την ομορφιά στους δρόμους και στη φύση, στο ηλιοβασίλεμα και στη βροχή και χαμογέλα.