Επειδή τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής ανασφάλειας απαξιώνουμε και ισοπεδώνουμε τα πάντα αναφορικά με την Ελλάδα και μέχρι να αποκτήσω την εμπειρία του εξωτερικού ήμουν και εγώ μια από αυτούς/αυτές, τελικά δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Τουλάχιστον μιλώντας από τη δική μου εμπειρία. Ένα νόμισμα άλλωστε, δεν έχει μόνο μια όψη.

Τους τελευταίους μήνες εργάζομαι και ζω στο Λονδίνο. Από την απλή καθημερινότητα μέχρι την επαγγελματική σφαίρα, είδα και έζησα πρωτόγνωρα πράγματα, σίγουρα διαφορετικά από την Ελλάδα, όχι όμως πάντα απόλυτα θετικά! Αναφέρω ενδεικτικά, δύο από τα πολλά περιστατικά που θα μπορούσα να παραθέσω, που με έκαναν να σκεφτώ πόσο σκληρά κατα-κρίνουμε τη χώρα μας.

Συνάδελφός μου εδώ στο Λονδίνο χτυπήθηκε από αυτοκίνητο, ευτυχώς ελαφρά, και μέχρι να τον εξετάσουν περίμενε στο νοσοκομείο 16 ολόκληρες ώρες! Εκτός και αν μετέφρασα λάθος τον αριθμό 16 από την ιταλική γλώσσα, που αμφιβάλω. Φαντάζεστε, αν αυτή η πολύωρη καθυστέρηση συνέβαινε σε ένα νοσοκομείο της Ελλάδας, τους μύδρους που θα εξαπέλυε ο καθένας από μας προς πάσα κατεύθυνση; Αναλογιστείτε λίγο… Απαξίωση του συστήματος υγείας.

Επιπλέον, καθημερινά μέσω της δουλειάς μου έρχομαι σε επαφή με αρκετούς Έλληνες φοιτητές και φοιτήτριες όπου συζητάω μαζί τους για το πρόγραμμα σπουδών τους και φυσικά τους ρωτάω αν είναι ικανοποιημένοι από το επίπεδο των πανεπιστημίων. Αρκετές φορές η απάντησή τους είναι αρνητική και οι ίδιοι δείχνουν απολύτως συνειδητοποιημένοι ότι αυτό που πληρώνουν στην ουσία εδώ, είναι «το όνομα του πανεπιστημίου και τίποτε άλλο», (παραθέτω ακριβώς τα λόγια ενός φοιτητή). Θυμάμαι χαρακτηριστικά την περίπτωση μιας φοιτήτριας που φοιτούσε στο δεύτερο εξάμηνο των μεταπτυχιακών της σπουδών στη φιλοσοφία. Στο συγκεκριμένο εξάμηνο διδασκόντουσαν την «Κριτική του καθαρού λόγου» του Εμμανουέλ Καντ, ένα βιβλίο που ως φοιτήτρια στο ασήμαντο Φ.Π.Ψ. του άγνωστου Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, διδάχθηκα στο πρώτο εξάμηνο των προπτυχιακών μου σπουδών! Δε χρειάζεται εννοείται να περιγράψω τις αρνητικές απόψεις που κυριαρχούν για το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας και το επίπεδο των βαθμίδων εκπαίδευσης. Απαξίωση και στην εκπαίδευση.

Φαίνεται ίσως ότι προσπαθώ να πλέξω το εγκώμιο της Ελλάδας. Σε καμιά περίπτωση. Ούτε υπαινίσσομαι ότι είναι η πιο τέλεια χώρα στον κόσμο. Δεν εθελοτυφλώ. Γνωρίζω από πρώτο χέρι την ανεργία, την ανασφάλεια, την διαπλοκή και τη διαφθορά που μεσουρανούσαν από πάντα δυστυχώς στη χώρα μας. Αυτό που στην ουσία επιδιώκω είναι τόσο απλό και συνάμα τόσο σύνθετο. Κριτική σκέψη. Έχουμε την τάση οι Έλληνες, ειδικά τώρα που οι δυσκολίες και τα προβλήματα χτυπούν την πόρτα μας καθημερινά, να εξυψώνουμε οτιδήποτε έχει σχέση με το ξένο και να τοποθετούμε στο ναδήρ  οτιδήποτε ελληνικό. Πολλές φορές μάλιστα η σύγκριση αυτή γίνεται απουσία γνώσης, πολύπλευρης πληροφόρησης και φυσικά κρίσης. Το σημαντικότερο που αποκόμισα από την εμπειρία μου εδώ, είναι ότι τώρα μπορώ όντως να κρίνω την Ελλάδα επικαλούμενη τις γνώσεις μου και την εμπειρία μου και όχι ισχυρισμούς που κατάπια αμάσητους από ΜΜΕ ή από οτιδήποτε άλλο αφήνουμε να μας ασκεί επιρροή και να μας μετατρέπει σε φερέφωνά του.

Σκέφτομαι, ότι ίσως να ήμασταν σε καλύτερη μοίρα, αν ο καθένας από μας αντικαθιστούσε τη συντήρηση και αναπαραγωγή των κατηγοριών, εν προκειμένω για την Ελλάδα, με μια υγιή αξιολόγηση, η οποία να στοχεύει στη βελτίωση των αρνητικών σημείων και στην πρόοδο.  Γνωρίζω και κατανοώ τις δυσκολίες που υπάρχουν, να μη ξεχνάμε όμως ότι μέσα από τις δυσκολίες γινόμαστε καλύτεροι και φθάνουμε στ’ αστέρια.