Φαντάσου ότι βρίσκεσαι σε μια αίθουσα θεάτρου και περιμένεις να ξεκινήσει η παράσταση. Μετά το τρίτο κουδούνι τα φώτα σβήνουν, η αυλαία ανοίγει κι αρχίζει το χειροκρότημα… Την επόμενη στιγμή βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή. Ξάφνου ακούγεται το τρίτο κουδούνι, φώτα, αυλαία, χειροκρότημα…
Τι έχει αλλάξει; Κανείς ίσως δεν μπορεί να γνωρίζει αν δε βρεθεί σε αυτή τη θέση. Υπάρχουν όμως κάποιοι που τολμούν, ανεβαίνουν στο σανίδι και βιώνουν τη μαγεία της ύψιστης αυτής μορφής τέχνης που ονομάζεται θέατρο. Σήμερα, 27 του Μάρτη, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου και βρίσκω την αφορμή να γράψω λίγα λόγια για όσους εισβάλλουν κατά κάποιο τρόπο παράνομα στο χώρο του θεάτρου, για εκείνους τους εραστές της τέχνης ή αλλιώς τους ερασιτέχνες ηθοποιούς.
Πριν λίγα χρόνια, είχα την τύχη να γίνω κι εγώ κομμάτι του ερασιτεχνικού θεάτρου συμμετέχοντας στη θεατρική ομάδα «ΠΡΟΒΑ» με έδρα της το Μεσολόγγι. Άρχισα διστακτικά να γνωρίζω ένα νέο κόσμο, που ποτέ μου δε φαντάστηκα πόσα μπορούσε να μου προσφέρει. Το ταξίδι κράτησε δυο χρόνια αλλά είναι βαθιά χαραγμένο στην καρδιά μου, ευγνωμονώντας όλους όσους με έκαναν να συγκινούμαι ακόμα και σήμερα στη σκέψη εκείνων που περάσαμε μαζί.
Επόμενος σταθμός η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα «Στην Ψάθα» με έδρα το Ηράκλειο. Η εμπειρία μου εξίσου μοναδική, καθώς επαγγελματίες και ερασιτέχνες ενώθηκαν και δούλεψαν μαζί προσφέροντας με ανιδιοτέλεια εμπειρίες και γνώσεις για ένα κοινό σκοπό…ένα δυνατό χειροκρότημα! Παρατηρώντας ως θεατής πλέον τις παραστάσεις τους μόνο θαυμασμό μπορώ να νιώσω για το πού μπορεί να φτάσει κανείς όταν κάνει κάτι με την ψυχή του.
Και καθώς η μοίρα με οδήγησε στις Μοίρες άνοιξε την αγκαλιά της η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα Μοιρών «ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΧΩΣ ΟΝΟΜΑ» όπου και σήμερα είμαι μέλος. Αν θα έπρεπε με λίγα λόγια να περιγράψω τι σημαίνει αυτή η ομάδα για μένα θα έλεγα απλά ότι είναι αυτό που με κάνει να νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη, ελεύθερη και ο εαυτός μου. Κάθε πρόβα για μένα είναι μια έκπληξη, ένα κομμάτι παζλ που πρέπει να βρω τη σωστή του θέση για να ολοκληρώσω έναν πίνακα, ο οποίος θα ζωντανέψει και θα πάρει μορφή.
Φυσικά τίποτα δεν είναι εύκολο στο θέατρο. Αγωνία, άγχος, φόβος, ανασφάλεια, ματαιοδοξία, κλάματα, καβγάδες, κούραση…. γέλια, πειράγματα, αγκαλιές, χειροκρότημα, συγκίνηση κι αγάπη, πολλή αγάπη! «Ποτέ μην ξεχνάς πως πέρα από το δικό σου ΕΓΩ υπάρχουν κι άλλοι. Είσαι υποχρεωμένος να αγαπήσεις το συνάδελφό σου πάνω στη σκηνή στη διάρκεια της παράστασης, έστω κι αν πολλές φορές δεν το αξίζει…» αναφέρει ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος στο « Γράμμα σε ένα νέο ηθοποιό».
Δε θα μπορούσα όμως να μην αναφερθώ στην ερασιτεχνική θεατρική ομάδα «ΕΝ ΦΑΙ ΔΡΩ». Είδα νέα παιδιά με όρεξη, κέφι και ενθουσιασμό να κάνουν το καλύτερο που μπορούν να δημιουργήσουν πολιτισμό στον τόπο. Η συμμετοχή μου στην τελευταία τους παράσταση και μάλιστα παιδική με γέμισε ιδιαίτερη χαρά και αισιοδοξία. Ως δασκάλα χάρηκα διπλά που είδα παιδιά και μαθητές μου να απολαμβάνουν το θέατρο, να εκτιμούν την αξία του και να φεύγουν με ένα μεγάλο χαμόγελο.
Ίσως όμως ήρθε η στιγμή να μιλήσουν κι άλλοι φίλοι ερασιτέχνες που είχα την τύχη να γνωρίσω όλα αυτά τα χρόνια. Τους ρώτησα λοιπόν τι σημαίνει για αυτούς το ερασιτεχνικό θέατρο και ιδού οι απαντήσεις…
Εύη Ξενίδου (Θεατρική Ομάδα ¨Πρόβα¨)
«Χάρη στο θέατρο έμαθα καλύτερα τον εαυτό μου και τόλμησα να δοκιμάσω πράγματα που με έφεραν πιο κοντά σε αυτό που θα ήθελα να είμαι ως άνθρωπος»
Χρήστος Τσαρτσαφλής (Θεατρική Ομάδα ¨Στην Ψάθα¨)
«Δεν ξέρω αν το θέατρο μιμείται τη ζωή ή αν η ζωή μιμείται το θέατρο… Ξέρω όμως πως μέσω του θεάτρου ένας άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να επεκτείνει τον εαυτό του ανακαλύπτοντας πολλούς μικρούς εαυτούς που ίσως ο ίδιος δεν ήξερε ότι κατέχει. Κάθε ρόλος είναι κάτι πέρα από τον ηθοποιό και ταυτόχρονα κάτι τόσο δικό του. Κάθε παράσταση μια νέα πρεμιέρα ζωής. Και εδώ που τα λέμε στο τέλος της ημέρας δεν μετρά πόσο καλά έπαιξες το ρόλο σου αλλά πόσες ανάσες πήρε η ψυχή σου»
Αλεξάνδρα Ζαχαριουδάκη (Θεατρική Ομάδα ¨Θέατρο Δίχως Όνομα¨)
«Για μένα το θέατρο είναι η ύψιστη τέχνη. Περιλαμβάνει όλες τις άλλες τέχνες αλλά έχει και κάτι μοναδικό. Κάθε πρόβα ή κάθε παράσταση δεν είναι ποτέ ίδια. Γεννιέται και πεθαίνει κάθε φορά. Κι ας είναι το ίδιο σενάριο, ας είναι η ίδια κίνηση, η ίδια κατάσταση. Κάθε φορά η δράση και η αντίδραση στη σκηνή είναι διαφορετική»
Ρένα Παπαγιάννη(Θεατρική Ομάδα ¨Θέατρο Δίχως Όνομα¨)
«Το θέατρο για μένα έχει μια δόση μαγείας και κοροϊδίας ταυτόχρονα. Και θα μου πεις πώς θα ενώσεις αυτές τις δυο λέξεις. Μαγεία δεν είναι όταν από μια νοικοκυρά που καθαρίζει φασολάκια στην κουζίνα της αύριο θα υποδυθώ μια δυναμική καριερίστα ; Και κοροϊδία προς την ίδια τη ζωή. Ναι, μπορώ να ζήσω δέκα ζωές μέσα από το θέατρο, μπορώ να γίνω ένας χαρακτήρας που η κοινωνία περιφρονεί , όπως μια πόρνη ή μια δολοφόνος, και το καλό είναι πως θα χειροκροτηθώ κιόλας αντί να κατηγορηθώ. Θέατρο λοιπόν για μένα είναι η μαγεία να επιτρέπεις να εισχωρεί μέσα σου ένας χαρακτήρας, μια ιστορία… κι ας ξέρεις καλά ότι ζεις μια ζωή δανεική… Ας μην κοροϊδευόμαστε…»
Γιάννης Καπαρουδάκης (Θεατρική Ομάδα ¨Θέατρο Δίχως Όνομα¨)
«Προσπαθώ να σκεφτώ τι είναι για μένα το θέατρο και ενώ σκέφτομαι αντιλαμβάνομαι τη δύναμη που κρύβει μέσα του. Είναι κάτι μαγικό… ο χώρος, η σκηνή αλλά κυρίως τι μας κάνει να μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία. Γιατί να υποδυθώ κάποιον που δεν ξέρω και δε θα γνωρίσω ποτέ ή ακόμα δεν υπήρξε ποτέ; Πώς θα καταφέρω να σταθώ μπροστά σε τόσο κόσμο; Πώς θα καταφέρω να βλέπει εμένα όχι όπως με γνωρίζει αλλά μέσα από το ρόλο που θα υποδύομαι; Μέσα από το θέατρο γνωρίζω τον εαυτό μου και ανακαλύπτω ότι μπορώ να κάνω πράγματα που πριν νόμιζα δεν μπορούσα να κάνω.»
Άννα Τριανταφύλλη (Θεατρική Ομάδα ¨ΕΝ ΦΑΙ ΔΡΩ¨)
«Ίσως η πιο όμορφη και ιδιαίτερη έκφραση τέχνης! Συνυπάρχεις με εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους και προσπαθείς να πάρεις από αυτούς μόνο όμορφα μαθήματα. Αν και ερασιτέχνης πάνω στο θέμα είμαι απόλυτα σίγουρη ότι το θέατρο είναι ο μοναδικός τρόπος να υποδυθείς και να ψυχολογήσεις χαρακτήρες που ουδέποτε φανταζόσουν»
Κλειώ Ανδριγιαννάκη (Θεατρική Ομάδα ¨ΕΝ ΦΑΙ ΔΡΩ¨, σκηνοθέτης)
«Είναι τόσο δημιουργικό να συνεργάζεσαι με νέα άτομα κάθε χρόνια ή ακόμα και με τα ίδια και να τους βλέπεις να λύνονται και να ξεδιπλώνουν έναν εαυτό που και οι ίδιοι δεν ήξεραν ότι έχουν. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι συμβάλλεις έστω και λίγο σε αυτό. Μαγεία επίσης είναι να βλέπεις το σενάριο στο χαρτί, να το φαντάζεσαι, να σε συνεπαίρνει και να το πλάθεις μέρα με τη μέρα με τους ηθοποιούς. Ιδιαίτερο συναίσθημα βέβαια η τελευταία παράσταση κάθε χρόνο. Νιώθεις πλήρης, γεμάτος, ικανοποιημένος, περήφανος για τα ‘’παιδιά σου’’ και φυσικά έτοιμος για το επόμενο έργο»
Πρόσωπα λοιπόν, διαφορετικής ηλικίας, με ξεχωριστά ενδιαφέροντα και εμπειρίες αλλά με κοινό σημείο αναφοράς: την αγάπη για το θέατρο. Ίσως είσαι κι εσύ ένας από αυτούς, ίσως και όχι. Άλλωστε η ίδια η ζωή είναι μια καθημερινή θεατρική παράσταση κι … η παράσταση συνεχίζεται…