Γεννηθήκαμε στην εποχή της μεγάλης τεχνολογικής και επιστημονικής εξέλιξης.Όλα όσα επιτεύχθηκαν από κάποιους,έγιναν για να έχουμε εμείς σήμερα ένα καλύτερο μέλλον, ή μήπως όχι; Μήπως τελικά δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα τόσο καλύτερο και διαφορετικό κόσμο από εκείνον το σκοτεινό που ήθελαν να ξεφύγουμε;
Η απάντηση σε αυτά ερωτήματα ήρθε έμμεσα, μέσα από ένα βίντεο στο οποίο μιλούν δύο πρόσφυγες.
Δύο πρόσφυγες του τότε και του σήμερα. Ο ένας ανήκει στο κύμα προσφυγιάς του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και ο δεύτερος στο κύμα που έλαβε χώρα,τώρα, το 2016.
Μέσα από τα γεγονότα που διηγούνται, δηλαδή την βίαιη φυγή τους από τη πατρίδα τους μέχρι την άφιξή τους σε μια ”Ιθάκη” καθόλου ευπρόσδεκτη για εκείνους αλλά και συνάμα αναγκαστική,καθώς δεν είχαν άλλη επιλογή,δεν διακρίνει κανείς διαφορές μεταξύ τους παρά μονό ομοιότητες.
Οι επιλογές των ανθρώπων αυτών ήταν και είναι ο θάνατος ή η ζωή κάτω από κάθε αντίξοη συνθήκη.Παρόλο που η λέξη ”εξέλιξη” κατακλύζει την εποχή μας,ο τρόπος με τον οποίο οι πρόσφυγες αυτοί έφτασαν στη χώρα μας,δεν διαφέρει καθόλου παρά το γεγονός ότι τους χωρίζουν 80 ολόκληρα χρόνια.
Για εμάς έχουν αλλάξει πολλά από εκείνη την μακρινή εποχή του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, για εκείνους όμως που βιώνουν σήμερα τον ξεριζωμό τα πράγματα δεν είναι και τόσο διαφορετικά. Επομένως, σε ποια βελτίωση ζωής αναφέρονται οι ισχυρές δυνάμεις όταν όχι μόνο εξακολουθούν να υπάρχουν πόλεμοι αλλά και τα θύματα αυτών δεν μπορούν να προστατευτούν και να τους δοθεί ένα χέρι βοηθείας, διορθώνοντας αυτά που στους παλιότερους πρόσφυγες δεν μπορούσαν να δοθούν;
Από τότε μέχρι τώρα όμως η ανθρωπότητα κατάφερε πολλά, έφτασε στο φεγγάρι, παρόλα αυτά επιμένει να επιτρέπει να χάνονται ανθρώπινες ψυχές στους ωκεανούς.
Αυτή ίσως να είναι μια μικρή απόδειξη-απάντηση σε όλους εκείνους που πιστεύουν πως έχουμε φτάσει ”κάπου” και θα συνεχίσουμε προς τη κορυφή με ”λάβαρο” τον ανθρωπισμό.
Τον ανθρωπισμό που περισσότερο σαν δημιούργημα της φαντασίας μας μοιάζει πια,παρά σαν βασική έννοια του κόσμου μας.