Σκρολ πάνω κάτω όλη μέρα στην αρχική του facebook.. Φωτογραφίες, τραγούδια, στιχάκια, συζητήσεις..
Και ξαφνικά έτσι όπως προσπερνάω στα γρήγορα δημοσιεύσεις, το μάτι μου πιάνει μια φωτογραφία. Γυρίζω πίσω και βλέπω μια εικόνα που την συνοδεύει το παρακάτω κειμενάκι :
“τον είδα έξω από το supermarket. Η αξιοπρέπειά του μου κίνησε την περιέργεια. Τον ρώτησα τι μπορούσα να του αγοράσω για να φάει και μου είπε ταπεινά μια τυρόπιτα παρακαλώ.
Βγαίνοντας πιάσαμε την κουβέντα. Ζήτησα άδεια για να τον φωτογραφίσω. Λέγεται κος Παύλος, δεν έχει οικογένεια, κατέληξε άνεργος και τα βράδια κοιμάται στο Ελληνικό στο παλιό Αεροδρόμιο όπου οι φύλακες κάνουν τα στραβά μάτια και το επιτρέπουν.
Μου είπε ότι έχει κάνει όλες τις δουλειές, από υπάλληλος γραφείου μέχρι και οικοδομή. Όποιος από εσάς έχει κάποια απασχόληση για τον Κο Παύλο (το Κ με κεφαλαίο) ας επικοινωνήσει μαζί μου στο inbox να του δώσω το κινητό του. Νομίζω η εικόνα μιλάει από μόνη της..”
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω ή ακούω κάτι τέτοιο,τώρα όμως, δεν ξέρω γιατί, σαν αυτός ο Κύριος Παύλος, να ήταν ο μπαμπάς ή ο παππούς μου. Παρατηρώ για αρκετή ώρα την φωτογραφία και σκέφτομαι πόσοι ακόμα Κύριοι Παύλοι, να υπάρχουν πάνω στον πλανήτη αυτή τη στιγμή.
Στην επιστροφή για το σπίτι, περνάω απο μια εκκλησία. Μπαίνω μέσα, κάθομαι και προσπαθώ να τα βρω λίγο με το αφεντικό. Πιστεύω στον Θεο, πιστεύω σε όλα αυτά που έδινε και δίνει καθημερινά στους ανθρώπους. Αλλά κάτι τέτοιες φορές, κολλάω. Ο δικός μου Θεος, μου έχει δώσει ένα σπίτι και κοιμάμαι, γονείς να με στηρίζουν, φαγητό για να τρώω. Του Κύριου Παύλου ο Θεος; Και μετά πάλι λέω τι τα φταίει και αυτός, ποιον να πρωτοπρολάβει;
Βγαίνω απο την εκκλησία έχοντας πείσει τον εαυτό μου, οτι ίσως τελικά ο Θεος να μην είναι και τόσο αντικειμενικός. Ούτε 10 βήματα παρακάτω, βλέπω μια κυρία, αγκαλιά με έναν κουβά φαγητό να ταίζει τις γάτες της γειτονιάς.. Και τότε καταλαβαίνω πως το φαουλ, δεν είναι του Θεού. Καταλαβαίνω πως προσπαθούμε να καλύψουμε τα μεγάλα και τα σημαντικά, με μικρές ¨πράξεις καλών σκοπών”.
Κρύβουμε το πρόβλημα με διάφορα άλλοθι, για να νιώσουμε εμεις εντάξει σαν άνθρωποι. “Τάισα την γάτα οπότε την έκανα την καλή μου πράξη για σήμερα”.. Κι ο άνθρωπος; Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται στον δρόμο, κρυώνουν, πεινάνε, δεν έχουν μια στέγη να μπουν απο κάτω. Δεν κατακρίνω, ούτε λιθοβολώ κανέναν, πώς θα μπορούσα άλλωστε να μιλάω εκ του ασφαλούς, αλλά αναρωτιέμαι, πως πήγε έτσι η ζωή μας;
Πώς ξέφυγε, πώς βρέθηκαν άνθρωποι στον δρόμο, σπίτια για όλους δεν υπάρχουν; Κοιτούσαμε το δέντρο και χάσαμε το δάσος; Έψαχνε ο καθένας να βολευτεί και το βόλεμα δεν έφτασε για όλους; Παρατηρώντας τον εαυτό μου όσο σκεφτόταν όλα αυτά, ένιωσα και εγώ μια βολεμένη που μένει στα λόγια. Και υποσχέθηκα να ξεβολευτώ..Και 1 ώρα μετά, ξεβολεύτηκα και έκανα ότι ένιωθα πως έπρεπε να κάνω. Δεν ξέρω αν είναι ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος κατάλληλος για ένα τέτοιο κείμενο.
Είπα όμως στον εαυτό μου, οτι απο εδώ και μπρος οτι μπορώ να κάνω θα το κάνω, ότι μέσα έχω να βοηθήσω, θα τα χρησιμοποιώ.. Για τον Κύριο Παύλο λοιπον, για κάθε Κύριο Παύλο, είμαστε πρόθυμοι να στριμωχτούμε για να βολευτείτε και εσείς μαζί μας.. Τον 21ο αιώνα, η γη έχει πολύ χώρο για να ακουμπήσετε και εσεις!
Υ.γ. Ανεβάζω και την φωτογραφία που μου έδωσε τροφή για όλες αυτές τις σκέψεις, γιατί αυτόν τον άνθρωπο, τον έκανα δικό μου.