Βροχή!!!

Άρχισε το  βράδυ και μας κράτησε παρέα ως το ξημέρωμα. Το πρωί ξυπνάς και σκέφτεσαι πως θα βγεις από το  σπίτι, που θα τρέχεις μέσα στην νεροποντή.  Σηκώνεις το κεφάλι  ψηλά  και βλέπεις έναν μαύρο,μελαγχολικό ουρανό… η καρδιά σου σφίγγει. Βλέπεις το αυτοκίνητο σου μέσα στις λάσπες και  αρχίζεις να μονολογείς για την κακή σου τύχη – πλάκα με κάνεις(όπως λέμε στα βόρεια) χθες το έπλυνα γαμώτο- όμως η μέρα  μόλις ξεκίνησε βροχερή,μουντή και κρύα!

Όσο  βλέπεις  τις σταγόνες της βροχής  να πέφτουν στο τζάμι του αυτοκινήτου,  το πνεύμα χαλαρώνει,το μυαλό ταξιδεύει και επιθυμίες γεννιούνται. Γιατί όταν  βρέχει  ξεπετιούνται οι αναμνήσεις; Τι ωραία θα ήταν  να έπινα μια ζεστή σοκολάτα και να έπαιζα Taboo  με φίλους σε κάποια καφετέρια, όπως παλιά!

Δια μαγείας οι αρνητικές σκέψεις έφυγαν και τη θέση τους πήραν οι επιθυμίες. Έφτασα  στον προορισμό μου και εκεί  χάνονται όλα στην θέα αυτής της  πόλης- πως μεταμορφώνεται έτσι!!

Την θέση του ήλιου την πήραν μαύρα σύννεφα, όμως  η λίμνη  έχει ακόμα αυτό το γκρι μολυβί χρώμα που ενίοτε γίνεται γαλαζοπράσινο, οι καλαμιώνες σχηματίζουν τοίχο σε κάποια σημεία , που εύκολα γίνονται  κρυψώνες  των “κατοίκων”της.  Οι θάμνοι και τα δέντρα που υπάρχουν περιμετρικά στις όχθες της λίμνης, βάζουν την δική τους πινελιά σ’ αυτό το έργο τέχνης – αν δεν είναι αυτό τέχνη,τότε  τι είναι;- η φύση έχει αναλάβει τον ρόλο του καλλιτέχνη……έχει ταλέντο τελικά!!

Περπατώντας με την ομπρέλα  ανά χείρας στις αναφορικές γωνιές της πόλης, που κάθε τόσο  έπρεπε να την σηκώνω είτε από την δεξιά πλευρά είτε από αριστερά, για να μην συγκρουστεί με τις ομπρέλες των άλλων περιπατητών.  Παντού άνθρωποι με την ταλαιπωρία ζωγραφισμένη στα  πρόσωπα τους. Και  κάπου εκεί, στην διασταύρωση του δρόμου ένα  μικρό “στρουμφάκι” ,μια πιτσιρίκα με τον μπαμπά της…ήταν δεν ήταν 3 χρονών.Φορούσε  αδιάβροχο μπλέ με αστεράκια , ίσα που φαινόταν το προσωπάκι της, μου έκλεισε τον δρόμο γιατί απολάμβανε την βροχή…τελικά είναι αλήθεια :κάποιοι άνθρωποι περπατάνε στην βροχή και κάποιοι άλλοι απλώς βρέχονται.”RogerMiller”.

Τα πόδια μου μούσκεμα,τα μαλλιά χάλια , το μισό μακιγιάζ έφυγε, αυξάνω τον ρυθμό να τελειώσω τις δουλειές μου και να γυρίσω στην ζεστούλα. Στην στροφή ένα ζευγαράκι  αγκαλιά,  να μοιράζεται τα ακουστικά του κινητού, βρεχόντουσαν μετά μουσικής! Αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να κατέβω από το πεζοδρόμιο για να περάσουν..τι να κάνεις ο έρωτας προηγείται.

Όταν , επιτέλους πήρα  το δρόμο της επιστροφής  είδα τον φτερωτό κόσμο της λίμνης να περπατάει αγέρωχα στην βροχή, οι πρωταγωνίστριες του σκηνικού. Ναι, αυτή η εικόνα μου άρεσε και ας βρεχόμουν όσο την έβλεπα. 

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα  σ’ αυτή την αγκαλιά στα σκουριασμένα σύννεφα στα  φύλλα στης βρεγμένης γης την μυρωδιά.”Θηβαίος Χρήστος”

Και  κάπως έτσι  ένιωσα όταν έπεσε η βροχή πάνω μου!!

Τελικά μια βροχερή μέρα μπορεί να σε κρατήσει σε εγρήγορση και να δεις εικόνες που θα σε κάνουν να θυμώσεις,να γελάσεις,να νοσταλγήσεις και να θαυμάσεις!

Έτσι είναι η ζωή,τελικά!!

Εγώ,όταν βρέχει στην Καστοριά βλέπω εικόνες σαν κι αυτή, εσύ άραγε τι βλέπεις από εκεί που είσαι;;