Ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο έχοντας στο μυαλό μου  την λέξη ραντεβού.

Αλλά με ποιον και πού;

Έκλεισα λοιπόν τα μάτια προσπαθώντας να θυμηθώ ή να φέρω μια εικόνα στο μυαλό  μου, που θα βοηθούσε την σκέψη μου και σαν όνειρο ήρθε ένα Λούνα Παρκ.  Κι εκεί κατάλαβα,ότι σ΄ αυτό το μέρος  μπορούμε να βρεθούμε  έστω και αργοπορημένα με την αθωότητα μας.

Είναι ένα μέρος που ξεχειλίζει από φωνές,  χαρά, ενέργεια ,ενθουσιασμό…είναι ο χρωματιστός παράδεισος ενός παιδιού. Τα κόκκινα και τα πράσινα  φώτα στα παιχνίδια,η δυνατή μουσική που ηχεί από τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, για να ξεσηκώσει τους οδηγούς χωρίς δίπλωμα., το μαλλί της γριάς, η μυρωδιά του ποπ κορν…τα μπαλόνια που τα κρατάς  γερά μην  σου τα κλέψει ο ουρανός,το πρώτο σου φιλί στον τροχό ακόμα κι αν έχεις υψοφοβία, αλλά ο συνδυασμός διασκέδασης και  φόβου σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός…..είναι αυτές οι αναμνήσεις που έχουν την δύναμη να νιώθεις ότι η καρδιά σου αναρριγεί.

Ωστόσο, αναπόφευκτα,έρχεται η εποχή που πρέπει  όλα αυτά να τα αφήσουμε πίσω μας. Ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε την παιδικότητα μας και να υποδεχτούμε την ενηλικίωση μας.

Εμείς, οι σοβαροί, οι ρεαλιστές, οι υπεύθυνοι… που γυρίζουμε την πλάτη σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε περιπέτεια.  Εγκλωβιζόμαστε στην εικόνα που θέλουμε ή πρέπει να έχουν οι άλλοι για μας και ξεχνάμε την ταυτότητα  μας. ..που πήγαν οι ”τρέλες” που με την πρώτη  ευκαιρία διηγούμαστε στους φίλους μας, λες και είχαμε κάνει τρομερό κατόρθωμα. Κατά κάποιο τρόπο αναμυρηκάζουμε τις” υδονές” του παρελθόντος κι αυτό  δίνει ένα τόνο ιλαρότητας στην ρουτινιασμένη ψυχή μας.

Αναρωτιέμαι, μήπως με συγκινούν περισσότερο άνθρωποι άλλων εποχών που είχαν αισθήσεις πιθανότητα πιο κοντά στην ισορροπία που θα λαχταρούσα να έβλεπα κάπου-κάπου  στις ψυχές που υπάρχουν τριγύρω μας.

Stop! Λοιπόν, σώπασε την φωνή της λογικής του ενήλικα ανθρώπου, έστω για κάποιες ώρες, όχι άλλες συζητήσεις, όχι άλλους στόχους, όχι αλλά προβλήματα και λύσεις….μην κυνηγάς τον κρυμμένο θησαυρό, για να  κερδίσεις ως έπαθλο τον εθισμό στην επιτυχία..αλλά σκάψε  στον εσωτερικό σου κόσμο και κάπου εκεί ίσως  βρεις τον αληθινό θησαυρό,ένα παιδί…το παιδί που ήσουν κάποτε.  Μην  λησμονείς, την αθωότητα που  βρίσκεται μέσα σου και όταν την φέρεις ξανά στην  επιφάνεια-τότε-θα είναι όλα στην ζωή σου αληθινά.

Αξίζει να πάμε σ’ αυτό το ραντεβού, σε κάποιο  Λούνα Παρκ ….. με την χαμένη αθωότητα μας!