Όλοι έχουμε φίλους. Φίλους που συναντάμε στο δρόμο και λέμε την κλασική ατάκα ‘γεια, τι κάνεις; Πότε θα κανονίσουμε για κανά καφέ;’. Φίλους που όταν θέλουμε να βγούμε έξω ξέρουμε ότι θα είναι εκεί για να μας συνοδεύσουν στην κάθε μας τρέλα. Πόσοι όμως από αυτούς είναι πραγματικά δικοί μας άνθρωποι; Πόσους από αυτούς μπορούμε να εμπιστευτούμε σε μια δύσκολη στιγμή και να είμαστε σίγουροι πως ό,τι και να μας συμβεί θα είναι εκεί για να μας συμπαρασταθούν και να μας στηρίξουν; Εξάλλου σε κάτι τέτοιες καταστάσεις φαίνεται ποιός σε υπολογίζει και σε νοιάζεται πραγματικά. Ομολογουμένως λίγοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα τους χαρακτηρίζαμε αληθινούς φίλους. Λίγοι είναι αυτοί που θα χαρούν  με την χαρά σου, θα λυπηθούν με τη λύπη σου, θα είναι περήφανοι για τα κατορθώματα σου, και όταν πετυχαίνεις κάτι σπουδαίο θα χαίρονται πιο πολύ ακόμα και από εσένα τον ίδιο. Αυτούς τους ανθρώπους μπορείς να τους χαρακτηρίσεις φίλους, κολλητούς ακόμα και οικογένεια σου διότι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα, ακόμα και από εσένα τον ίδιο, τι χρειάζεσαι πριν καν το πείς, τι σε απασχολεί απλά και μόνο αν σε κοιτάξουν στα μάτια. Είναι τυχεροί αυτοί που έχουν βιώσει ένα τέτοιο συναίσθημα, που έχουν έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα τους που δεν διστάζουν για εκείνον να πιστέψουν την έκφραση ΄΄φίλοι για πάντα΄΄.

Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο άνθρωπος που πίστευες ότι θα είναι για πάντα εκεί, ότι μετά από τόσες καλές και κακές στιγμές που έχετε βιώσει μαζί, εξαφανίζεται; Αλλάζει συμπεριφορά; Αλλάζει ζωή; Και αρκεί μία και μόνο αφορμή από δύο κολλητοί να γίνετε απλά δύο γνωστοί και από τις ατελείωτες ώρες που περνούσατε μιλώντας στο τηλέφωνο ή πίνοντας καφέ, να συναντιέστε στο δρόμο και να ανταλάσσετε ένα απλό γεια και ένα βλέμμα γεμάτο μελαγχολία, νοσταλγία και συγχρόνως απογοήτευση; Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Θα κλάψεις, θα στεναχωρηθείς, θα προσπαθήσεις να καταλάβεις τι έγινε και φτάσατε ως εδώ. Καθώς όμως θα περνάει ο καιρός θα σταματήσεις να ψάχνεις  τι ή ποιος έφταιξε και πού χάθηκε αυτή η τόσο όμορφη σχέση που με κόπο, τσακωμούς και αγάπη είχατε χτίσει τόσα χρόνια. Γιατί όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Γιατί, ενώ προσπαθείς να έρθετε πιο κοντά και να  γίνετε όπως παλιά, συνεχώς βρίσκεις έναν τοίχο μπροστά σου, έναν τοίχο που όσο πάει γίνεται και πιο μέγαλος, πιο ξένος, πιο δύσκολος να τον περάσεις και να βρεθείς εκεί που επιθυμείς, δίπλα στον άνθρωπο που έχεις ζήσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου και που κάπου βαθιά μέσα σου ελπίζεις ότι αυτό ίσως συνεχίσει να υφίσταται.

Αν το καλοσκεφτείτε το μόνο που μένει μετά από όλα αυτά είναι η απογοήτευση. Και να ξέρετε το συναίσθημα αυτό είναι από τα χειρότερα που μπορεί να βιώσει κάποιος σε οποιαδήποτε σχέση αναπτύξει στην ζωή του, γιατί ενώ προσπαθώντας να θυμηθεί τις ωραίες στιγμές που έχει ζήσει με κάποιον το μόνο που του αφήνει είναι μια πικρή γεύση στα χείλη. Ίσως τελικά αυτό το ΄΄φίλοι για πάντα΄΄ να μην ισχύει και τόσο…