Ζούμε στη δημοκρατική κι ελεύθερη Ελλάδα μέλος της  δημοκρατικής κι ελεύθερης Ευρώπης. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Αν παρατηρήσουμε τα τελευταία χρόνια την εξέλιξη της κοινωνίας θα δούμε ότι αντί να πηγαίνουμε ένα βήμα παρακάτω στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλο και πιο συντηρητικοί και φοβικοί γινόμαστε. Διεθνώς όλο και περισσότερο εμφανίζονται και κυριαρχούν ακροδεξιές αντιλήψεις, πολλές φορές με θρησκευτικό κι ενάρετο πρόσωπο που κερδίζουν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Οι ¨ηγέτες¨ προσεγγίζουν τους ψηφοφόρους δίνοντας ένα προφίλ του ανθρώπου της διπλανής πόρτας εστιάζοντας βέβαια στα κατώτερα ένστικτα του γείτονα, τα πιο φθονερά, τα πιο καταπιεσμένα ή φοβικά. Από την άλλη οι πολίτες υπό την προστασία του προβλήματος της οικονομικής κρίσης ή της τρομοκρατικής απειλής αρνούνται να δουν το πρόβλημα κατάματα. Βολεύονται στο να μην αποδέχονται τις ευθύνες τους και δειλιάζουν να αντισταθούν ή να αναλάβουν πρωτοβουλίες  για τη βελτίωση της ζωής τους.

Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι μια σπατάλη όλο αυτό; Πόσο μάταιο είναι να εναντιωνόμαστε ο ένας στον άλλον; Να τον κρίνουμε για τη χώρα προέλευσης, για τη σεξουαλική προτίμηση, για το φύλο, για την εμφάνιση, για την οικονομική του κατάσταση, για το επάγγελμά του, για τα ρούχα που φοράει, για το χτένισμά του, βυθιζόμενοι σε έναν λάκκο  που όλο ανοίγει. Ένας λάκκος βέβαια που κάποια στιγμή παρασέρνει κι εμάς. Γιατί αυτό είναι το μόνο σίγουρο, όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα ρατσισμού. Μία σπατάλη…. Τίποτα άλλο.

Μήπως αξίζει να προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω; Να ζήσουμε λίγο διαφορετικά ρε παιδί μου. Να κοιτάξουμε εμείς που φταίμε. Να δούμε, πως μπορούμε να ενταχθούμε στη σύγχρονη-διαφορετική από αυτή που ξέραμε- πραγματικότητα. Να δούμε πως θα εξελιχτούμε και θα βελτιωθούμε. Ας πάψουμε να ακολουθούμε ουρλιαχτά, έξυπνες ατάκες και συνθήματα.  Ας αντικρίσουμε τους άλλους γύρω μας με μια ματιά βαθύτερη ,να τους ακούσουμε και να αποδεχτούμε την αλήθεια τους είτε συμφωνούμε μ’ αυτή ούτε όχι. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε με όλους, ωστόσο δεν χρειάζεται να αντιμαχόμαστε ή να κατακρίνουμε όσους διαφωνούμε. Γινόμαστε ελεύθεροι μόνο ελευθερώνοντας τους γύρω μας. Αξίζει τον κόπο να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρχουμε όλοι μαζί κι όχι να παλεύουμε να υπάρξουμε ο ένας εις βάρος του άλλου.Όπως λέει κι ο καλλιτέχνης

¨Να διαδώσουμε σ αυτούς τους γκαντεμιάρικους καιρούς να μη σκοτώνουνε τους διαφορετικούς¨.