Ένας, με δύναμη βουγιού ο Θιός να του ‘χει δώσει
ένα κλαδί απο ελιά δώσ’ του να το ζεβλώσει
Χωρίς να ιδρώσει ο δυνατός ντελόγο θα το σπάσει
Πές του πως είναι αδύναμος να δείς πως θα γελάσει
Και δώστου πάλι λιόκλαδα τα χέρια ίσα να πιάνουν
Κάμε σεΐρι για να δείς κι οι ‘δυνατοί’ πως χάνουν,
Ζόρε θα βάνει ο δυνατός τα λιόκλαδα να σπάσει
Μα δεν θα είναι άξιος μήδε να τα λυγιάσει
Πιάσε και πες του, οι άνθρωποι το ίδιο πως λογιούντε
Με τα κλαδιά που του ‘δωσες το ίδιο πως μετρούντε
Στο κόσμο όπου ‘ναι μοναχός ο άθρωπος τον “σπούνε”
Η σκέψεις του, το είναι του, όλα τον ε διαλούνε
Μα εάν έχει φίλους μια ματσά σαν τα κλάδια στη χέρα
Δε θα βρεθεί ποτέ στιγμή να μη τα βγάνει πέρα
Γι αυτό όποιος φίλους δίπλα του έχει πως να λυγίσει(;)
έχει σε κάποιον να ανοιχτεί σε κάποιον να μιλήσει
Κι όποιος πονεί και λέει το σε φίλους παγουδιάζει
Ο πόνος και σιγά σιγά η σκέψη του ησυχάζει..