Τελειώνοντας τις σπουδές μου κι επιστρέφοντας στη Μεσσαρά, ένιωσα εκείνο το μεγάλο κενό που νιώθουν όλοι όσοι γυρνούν πίσω στο σπίτι. Έφυγα από εδώ στα 18, για να γυρίσω λίγα χρόνια αργότερα πάλι πίσω. Όχι ίδια.  Επέστρεψα με περισσότερα εφόδια, εμπειρίες κι ανησυχίες.

Το περιβάλλον γνώριμο, η προσαρμογή, όμως, δύσκολη. Περνούσα ωραία, όμως, υπήρχαν φορές που ένιωθα να πνίγομαι. Ήθελα να διοχετεύσω την ενέργεια μου σε ένα σκοπό. Να δώσω κάτι από εμένα. Κάπου…  Μοιάζει πολύ γενικό , αλλά έτσι ακριβώς αισθανόμουν. Στο μυαλό μου ήταν όλα πολύ συγκεχυμένα. Τι ήθελα να δώσω; Σε ποιον; Με τι αντάλλαγμα; Δεν αναφέρομαι στο επαγγελματικό κομμάτι ή στο φιλικό κι οικογενειακό περιβάλλον. Δεν ήξερα ούτε η ίδια τι με προβλημάτιζε.

Κι έφτασε η μέρα που όλα θα άλλαζαν. Παρακολουθώντας μία ομιλία περί Θεωρίας Παιγνίων στις Μοίρες, έγινε κάτι που θα μου άλλαζε τη ζωή. «Μην φύγεις μετά» μου είπε. «Έχουμε συνάντηση με τα παιδιά και θέλουμε βοήθεια».

Η συνάντηση ήταν της ΔΡΩ. Τα παιδιά ήταν καμιά εικοσαριά νέοι που δούλευαν πυρετωδώς σε ένα δωμάτιο, όλοι μαζί, περιτριγυρισμένοι από φακέλους, καρτέλες, κορδέλες κι ΟΡΕΞΗ! Μπαίνοντας στην αίθουσα με πλημμύρισε ο παλμός τους. Ήταν στην τελική ευθεία προετοιμασίας των πρώτων Παιχνιδιών, της καθιερωμένης πια «Πλατείας χωρίς Σύνορα» κι η αναστάτωσή τους με συνεπήρε.

«Ψάχνουμε εθελοντές να στελεχώσουμε τα πόστα των κριτών στα παιχνίδια και θα μας ήσουν πολλή χρήσιμη». Κοίταζα το πάθος στα μάτια τους, που δεν είχε σβήσει παρόλο που δούλευαν επί μήνες. «Είμαι μέσα» είπα. «Πείτε μου που μπορώ να βοηθήσω». Αυτό ήταν. Ήμουν παρούσα σε μία από τις μεγαλύτερες δράσεις της ομάδας. Βίωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα προσφέροντας αφιλοκερδώς το χρόνο, τη βοήθεια και την ενέργειά μου.

Η ηθική ικανοποίηση ήταν τόσο μεγάλη που σύντομα εθίστηκα. Ασχολήθηκα ενεργά με την ομάδα της ΔΡΩ, γνώρισα άτομα που μας συνέδεε η ίδια ανάγκη για προσφορά και συμμετείχα σε όλες τις δράσεις απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή. Έγινα ακόμα μέλος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού για να μπορώ να προσφέρω περισσότερο. Στην ΔΡΩ αποκτάς φωνή στην κοινωνία και προάγεις πολιτισμό και ψυχαγωγία, στον Ερυθρό Σταυρό βοηθάς αυτόν που έχει την ανάγκη σου.

Επιτέλους, είχα καταλάβει τι έψαχνα τόσο καιρό. Ο εθελοντισμός είναι η ηθελημένη παροχή υπηρεσιών χωρίς κίνητρο υλικής ανταμοιβής. Χωρίς υλική ανταμοιβή. Στην εποχή που ζούμε, στον κόσμο των υλικών αγαθών και της πληροφορίας, έχουμε ξεχάσει να αναζητούμε τα άυλα αγαθά. Αυτά που γεμίζουν το κενό της ψυχής μας. Ένα χαμόγελο, ένα μπράβο, ένα ευχαριστώ από τον άνθρωπο που βοήθησες. Τα συναισθήματα  αγάπης κι ικανοποίησης είναι η ανταμοιβή σου. Κι αυτά είναι ανεκτίμητα!

Πολλοί με ρωτούν «Πως αντέχεις; Πως τα προλαβαίνεις όλα; Δουλειά, ΔΡΩ, Ερυθρό Σταυρό, φίλους, σχέση κτλ;» Η απάντηση είναι απλή. Με τον εθελοντισμό αφήνεις μικρά κομμάτια του εαυτού σου εδώ κι εκεί χωρίς να «μικραίνεις». Αντιθέτως, «μεγαλώνεις», γίνεσαι άνθρωπος με σκοπό, βρίσκεις δύναμη για σένα και για τους άλλους. Αλλάζεις ο ίδιος κι έτσι έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου.  Γίνεσαι εσύ η αλλαγή που περιμένεις!

Χρόνια πολλά στη ΔΡΩ για τα 6 χρόνια δυναμικής παρουσίας και προσφοράς στην κοινωνία μας! Ελπίζω συνεχώς να βρίσκονται άτομα που θα ανακαλύπτουν την μαγεία της προσφοράς, που τόσο φτωχά προσπάθησα να σας  μεταφέρω μέσα από την δική μου εμπειρία.