Χρόνος έρχεται, χρόνος φεύγει, μαζί έρχονται αλλά και φεύγουν πολλοί άνθρωποι, μερικοί από τους οποίους είναι άνθρωποι που μας εμπνέουν.

Εξήντα χρόνια έχουν περάσει από τον θάνατο ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς, του Νίκου Καζαντζάκη. Δεν θα σας γράψω την συνηθισμένη περίληψη για τον βίο και το έργο του, αλλά τι νιώθω εγώ κάθε φορά που διαβάζω κάποιο βιβλίο του ή κάποιο απόφθεγμα του.

Το πρώτο βιβλίο του που διάβασα ήταν η Ασκητική, ένα μικρό βιβλίο που φτάνει τις διακόσιες περίπου σελίδες μαζί με σχόλια, πρόλογο και εισαγωγή. Κι όμως μπορώ να πω ότι αυτό το τόσο μικρό βιβλίο ” σηκώνει” μέσα στις σελίδες του ένα μήνυμα, κάτι που παλεύει να χωθεί στην καρδιά κάθε ανθρώπου, μια κραυγή που προσπαθεί να βγει από το βιβλίο και να ακουστεί δυνατά στην ψυχή των ανθρώπων. Μια κραυγή, θεωρούσε το βιβλίο του περισσότερο μια κραυγή παρά έργο, όπως ο ίδιος είχε γράψει.

Δυσκολεύτηκα και ακόμα δυσκολεύομαι να καταλάβω τι ήθελε να πει και πιο είναι το νόημα της κάθε σειράς. Καθώς ταξίδευα μέσα στις λέξεις είδα πολλά που δεν μπορώ να τα περιγράψω με λόγια, εξάλλου δεν τα είδα με τα μάτια, η όραση δεν είναι αρκετή σε τέτοια ταξίδια. Ένιωσα ότι κάτι ήθελε να ελευθερωθεί μέσα από αυτές τις σελίδες, κάτι που νομίζω ότι μόνο κάθε αναγνώστης μπορεί να ελευθερώσει μονάχος του.

Κάθε φορά που διαβάζω κάποιο απόφθεγμα του Καζαντζάκη, αισθάνομαι ένα νέο αέρα να φυσάει μέσα μου, κάτι με ” σπρώχνει ” να κάνω νέα πράγματα, να πράξω το καλύτερο. Εξάλλου, όλοι έχουμε τα πινέλα, έχουμε και τα χρώματα ας ζωγραφίσουμε τον παράδεισο και να μπούμε μέσα (ένα από τα αποφθέγματα του, το αγαπημένο μου)

Είναι ένας από τους ανθρώπους που με εμπνέουν… Και πιστεύω ότι δεν είμαι η μόνη που εμπνέει.

Δυο υπέροχες προσωπογραφίες με μολύβι από τη Νικολέτα: