Ανθρωπιά: η ιδιότητα του ανθρώπου, ο οποίος  έχει καλοσύνη για τον συνάνθρωπό του. Ένας κοινόχρηστος όρος, καθώς η ανάγκη ανταλλαγής  έχει καταντήσει να είναι τεράστια. Ένας διαστρεβλωμένος όρος, καθώς ο καθένας  τον έχει φέρει στα μέτρα του, κατά τον σκοπό που επιδιώκει χρησιμοποιώντας τον.

Αναμφισβήτητα, η δίψα του ανθρώπου για προσωπική –και μόνο- καλοπέραση, καθώς και ευζωία, τον έκαναν να ξεχάσει να υπηρετεί αυτό για το οποίο είναι απεσταλμένος: να είναι άνθρωπος. Τον έχει μετατρέψει σ’ ένα αγρίμι δίχως όρια, σ’ ένα πλάσμα χωρίς συναισθήματα, σ’ ένα θηρίο χωρίς λογική. Τόσο επικίνδυνος  είναι ο άνθρωπος. Μπορεί να δημιουργήσει άλλον έναν κόσμο, αλλά μπορεί και να καταστρέψει ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Ξεχάσαμε πώς να είμαστε άνθρωποι. Κοιτάζουμε μόνο πώς θα διευκολύνουμε τη θέση μας. Δεν νοιάζεται πια κανένας  για τον συνάνθρωπο. Φαίνεται βούλιαξαν όλοι στο βούρκο της απληστίας και της ευζωίας. Ένα σημαντικό μέρος ανθρώπων, μοιάζει να έχει διαχωρίσει  την ανθρωπιά. Μα πώς μπορούν να το κάνουν αυτό; Διαχωρίζει σε κατηγορίες τους συνανθρώπους του. Σε κατηγορίες που από τύχη και μόνο, δε συμπεριλαμβάνεται κι εκείνος μέσα.

Για αιώνες, η ανθρωπιά ήταν η σημαντικότερη αρετή του ανθρώπου. Ακόμα και τότε, που ήταν απαίτηση, δεν είχε καταντήσει κοινόχρηστος όρος. Ήταν το μεγαλύτερο και σημαντικότερο χάρισμα του ανθρώπου. Όποιος το είχε ήταν υπερήφανος, κι όποιος δεν το είχε, κόπιαζε να το αποκτήσει.

Αλήθεια, πού χάθηκε αυτό; Τελικά ο κόσμος αλλάζει γιατί τον αλλάζουμε εμείς, ή γιατί αλλάζουμε εμείς; Ας γίνουμε ξανά άνθρωποι, ας βελτιώσουμε τη ζωή μας, τον εαυτό μας και τις πράξεις μας. Ας αλλάξουμε τον κόσμο, ξεκινώντας  από την αρχή: ΕΓΩ…