Βουλευτές, κυβέρνηση, διοικούντες και πρόσωπα κλειδιά που χαράζουν το μέλλον της χώρας μας θεωρούνται, αν όχι από όλους, τότε σίγουρα από την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, οι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά που ζούμε καθημερινά.
Κι όμως, η αλλαγή που θέλουμε να επιφέρουμε θα πρέπει να ξεκινάει από τα χαμηλά. Από τον εαυτό μας, το σπίτι μας, την πόλη μας, τον δήμο μας. Πόσοι από εμάς που θέλουμε να αλλάξουμε ολόκληρο το κόσμο είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό; Πόσοι από εμάς που θυμώνουμε με την κατάντια αυτής της χώρας, είμαστε ενεργοί πολίτες συμμετέχοντας στα κοινά του τόπου μας; Ή ακόμη πιο απλά, πόσοι από εμάς που δεν μας αρέσει κάτι, προσπαθήσαμε να το αλλάξουμε;
Η αγανάκτηση και ο θυμός έχει γίνει μια μορφή μόδας και τρόπου πειθούς κυρίως του εαυτού μας, για τους λόγους τους οποίους θεωρητικά απέχουμε από την ενασχόληση μας με τα κοινά. Η αιτία που συχνά αναπαράγεται ως δικαιολογία γύρω από την απομάκρυνση ακόμη και από ενεργές ομάδες πολιτών, που δραστηριοποιούνται με κάθε τρόπο γύρω από την βελτίωση του τρόπου ζωής, συχνά είναι τόσο άστοχες που δεν μπορούμε να πείσουμε ούτε καν τον ίδιο μας τον εαυτό.
Φυσικά σε αυτό δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο πολίτης, που με αυτά τα δεδομένα δεν είναι πολίτης αλλά κάτοικος, μιας και πολίτης είναι αυτός που έχει λόγο σε ότι έχει να κάνει με την ζωή του, αλλά η λανθασμένη παιδεία και ο λανθασμένος τρόπος αντίληψης των πραγμάτων. Οι δήμοι σαν τα πιο κοντινά μας όργανα διοίκησης θα έπρεπε να έχουν κάποια εργαλεία στο συρτάρι τους όπως οι συχνές λαϊκές συνελεύσεις ώστε στα κύρια τουλάχιστον προβλήματα της τοπικής κοινωνίας να έχουμε άμεσο λόγο. Ίσως αυτό το τόσο απλό εργαλείο δημοκρατίας να ήταν το πρώτο λιθαράκι για να αρχίσει ένας δήμος να χτίζει μια δημοκρατική και κυρίως σκεπτόμενη κοινωνία που όντας ενεργή θα μπορούσε με τον καιρό να αντιμετωπίσει και μεγαλύτερα (εθνικά) προβλήματα με μεγαλύτερη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα.

Θα έπρεπε να διεκδικούμε το αυτονόητο, να έχουμε άποψη και λόγο στα θέματα που μας επηρεάζουν. Ο καλύτερος τρόπος να αλλάξεις τον κόσμο είναι να αλλάξεις τον ίδιο σου τον εαυτό, να συμμετέχεις, να νοιάζεσαι, να τοποθετείσαι.