Άντρας λογάτε μα έτσα θοριά κοπέλι τως εμοιάζει
Άγρια φαίνετε η όψη του μ’ άνθρωπο δεν πειράζει,
Όπου αγαπά όσο μπορεί αθρώπου νούς να βάλει
Δεν θα το πεί, μα την καρδιά κάνει τηνε χαλάλι,
Ποτέ του δε φοβήθηκε θεριά να ημερέψει
Μα σε γυναίκας έρωτα έπρεπε να μπερδέψει,
Και να του σπάσει τα φτερά πάνω στο πέταγμα του
Να μη του ‘φήσει μάθια ‘νοιχτά να φαίνεται η χαρά του,
Να τον λαβώσει δίχως σταλιά αίμα στ ατζί να τρέξει
Δίχως να δεί λαβωμαθιά να τη γιατροπορέψει
Κι απός σιγά να πορευθεί στη ζήση που ‘χει μείνει
Με μια πληγή που αίμα σταλιά χάμε στη γή δε ‘φήνει
Μα ο δυνατός ο άθρωπος όσες φορές κι αν πέσει
Θα σηκωθεί στα πόδια του, το νού θα ξεμπερδέσει
Κι ανε πονεί, βαθυά χωστά, κι αθρώπου δε το λέει,
Κι αν δάκρυσε δεν δέχεται να αποδεχτεί πως κλαίει
Στάζουν τα μάθια, κόκκινα μα ανέκφραστος σου μοιάζει,
Κοιτά τ αποίρου το κενό και λέει πως “δε πείραζει”